15 marca 1925
Oaza była jedną z najpopularniejszych i najelegantszych warszawskich restauracji z dansingiem. Mieściła się przy ulicy Wierzbowej 9, wyróżniał ją zestaw neonów, widoczny na zdjęciu. Przychodzono tutaj w poszukiwaniu rozrywki "na poziomie" i paryskiego szyku (w końcu Warszawa nazywana była Paryżem Północy). Tak z przekąsem opisuje noc w Oazie dziennikarz gazety "Warszawianka" z 15 marca 1925:
Zabawa była w całej pełni, z trudem dostaliśmy wolny stolik. Pierwszem spostrzeżeniem, które się nasuwa jest, że jednak w Polsce tak źle się nie dzieję i że ludzie mają wbrew temu, co o nas opowiadają, dosyć pieniędzy. Na każdym prawie stoliku butelka wina, przeważnie szampana, likiery, koniaki, kosze egzotycznych owoców i kwiatów. (...). Najlepiej tańczy jakiś młody człowiek w smokingu o niezdecydowanym wyrazie twarzy.
- To Francuz – objaśniają mnie – tancerz zawodowy z Paryża. Zaangażowany został przez dyrekcję…
Gdy tańce się skończyły, Francuz z Paryża, odprowadzając swą tancerkę do stolika mówi jej z prawdziwie paryską galanterią i nadsekwańskim akcentem:
- Madame, merszy avec plaisir. Je prie do szymrego…
Jakiś opasły jegomość z miną zadowolonego prosięcia wielkanocnego onstepuje w miejscu całemi godzinami, przyciskając grubymi łapskami swą szczupłą i drobną tancerkę do wygorsetowanego łona. Za każdym jego krokiem brzęczą kieliszki i chwieją się jak pijane butelki na stołach. Koło bufetu grupa wyblakłych, zblazowanych młodzieńców pije wisky and soda, żałując w głębi duszy, że to nie czysta Baczewskiego. Z kąta rozlega się nagle jakiś głośny okrzyk, cokolwiek ochrypły:
- Kto chce dostać w mordę?
Amatorów jakoś zabrakło i propozycja została nieprzyjęta.
Źródło: Warszawianka, nr 74, 15 marca 1925
Mapa
Fotografia:
Wierzbowa widziana od strony placu Teatralnego. Widoczne restauracje: Adria, Ziemiańska i Oaza. Lata międzywojenne - Fot. Zbiory Narodowego Archiwum Cyfrowego
