Dowiedziałam się z gazety, że 29 kwietnia zaczną się ekshumacje w parku Dreszera. Tam było dziesięć albo jedenaście mogił. Zebrało się kilkanaście osób – rodzin albo byłych żołnierzy AK z „Baszty” – i Czerwony Krzyż. Mam społecznikowską naturę, byłam od pierwszego do ostatniego dnia tych ekshumacji (skończyły się pod koniec kwietnia).

Jak zaczęli otwierać groby, to pani z Czerwonego Krzyża dała mi kopię listy mogił, gdzie były napisane numery znaczków grobowych, imię i nazwisko albo NN. W ciągu dnia znajdowaliśmy kilkunastu akowców i dużo więcej cywilów. Cywilów zabierał Czerwony Krzyż i wywoził na cmentarz na Woli. Komisja Likwidacyjna AK dawała trumny, ale pieniędzy chyba nie. Rodziny, owszem, składały się, ale zdarzało się, że nie mogły nic dać, więc czasem SGGW użyczała samochodu, czasem Akademia Medyczna dała ciężarówkę. Zbierałam pieniądze, ciągle brakowało. Pieniądze przynosił też kapitan Juchnicki, inwalida po powstaniu, prowadził na bazarze Różyckiego sklepik z butami i dobrze na tym zarabiał. Przychodził, dawał mi pieniądze i w ogóle nie chciał się z tego rozliczać.

Zwróciła się do mnie pani w średnim wieku – że jej brat zginął, że jego rodzina jest poza Warszawą i nie wie o tych ekshumacjach, a ona nie znalazła zwłok. Mówi: Proszę pani, czy nie można by pod jego nazwiskiem pochować kogoś nieznanego, żeby ta rodzina, żona i dzieci, miały grób ojca? Pomyślałam, że nie powiem tego nikomu... – Proszę, tę trumnę... Napiszemy, że to pani brat, ja wszystko napiszę w dokumentacji, niech będzie. Tylko ja i ona wiedziałyśmy.