5 maja 1951
Dnia 5 maja 1951 ogłoszono ustawę o przyłączeniu do Warszawy kolejnych podmiejskich miejscowości: Bródna, Bemowa, Młocin, Włoch, Okęcia, Wilanowa, Wawra i Tarchomina. Było to drugie wielkie powiększenie granic miasta w XX wieku (zob. kartkę z 8 kwietnia). Powierzchnia miasta powiększyła się z 144 km² aż do 362 km².
Rozszerzenie granic miasta miało pomóc osiągnąć cele założone w planie sześcioletnim (ogłoszonym w lipcu 1949 r.), centralizacja miała służyć ułatwieniu budowy Huty Warszawa i rozbudowy fabryki samochodów na Żeraniu, przede wszystkim zaś - zrealizować socjalistyczne marzenie o egalitaryzacji społeczeństwa poprzez awansowanie robotników, obywateli miast i wsi do roli nowych mieszczan, nowej klasy mającej stanowić trzon i podporę Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W typowej języku tamtego okresu Jerzy Albrecht (przewodniczący Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy) wieszczył:
Warszawa przyszłości wyłania się już z sylwetek wznoszonych obiektów przemysłowych i osiedli mieszkalnych, pięknych rozwiązań architektonicznych Trasy W-Z i odbudowującej się Starówki, z jasnych domów robotniczych Muranowa, Mokotowa, Młynową MDM oraz z wielkich hal produkcyjnych Żerania. Poszerzenie granic Warszawy to jeden z etapów budowy wielkiej socjalistycznej Stolicy naszego kraju.
Nawiasem mówiąc, nie była to jedyna spektakularna zmiana granic w tamtym okresie. Warto wspomnieć, że rok kilka miesięcy wcześniej dokonano korektury granic państwowych: 15 lutego 1951 podpisano słynny traktat między Polską a ZSRR, na mocy którego Polska oddała Ukraińskiej SRR (czyli de facto Związkowi Radzieckiemu) kilka powiatów w okolicach Bieszczad, zupełnie "przypadkowo" po odkryciu w tym rejonie dużych złóż węgla...
Źródło:
Jarosław Zieliński, Rozwój przestrzenny, architektura i budownictwo Warszawy w latach 1945-1970, w: Korzenie miasta, T. VII, Warszawa 2012.
Stolica, Nr 10 (225) z 15.06.1951.
Fotografia:
Mapa zmian granic miejskich - Fot. Stolica, Nr. 10 z 15.06.1951
